ایده‌ها مثل بیماری‌های همه‌گیر، پخش میشن
گسترش ایده‌ها و محصولات و رفتارها رو میشه با انتشار یه عفونت ویروسی مقایسه کرد. برای سال‌ها فقط تعداد کمی از آدما بهش دچار میشن، اما بعدش توی یه بازه‌ی زمانی کوتاه به یه اپیدمی وسیع تبدیل میشه.
مثلا کفش‌های ساخته‌شده از جنس جیر ساخت شرکت هاش‌پاپیز رو درنظر بگیر که تا اواسط دهه ۱۹۹۰ فقط به‌عنوان یه محصول فروش‌نرفته و خاک‌گرفته توی ویترین مغازه باقی مونده بود، اما درنهایت زمانی رسید که ناگهان تبدیل به یه نوع کفش شد که باید توی کمدت حداقل یکی از اونا رو داشته باشی. ظرف یه سال، ارقام فروش از ۳۰هزار جفت کفش به ۴۳۰هزار جفت کفش افزایش پیدا کرد. سال بعد حدود دو میلیون جفت کفش هاش‌پاپیز فروخته شد.
خود شرکت هیچ‌کاری برای همه‌گیرشدن اون کفش‌ها نکرد. همه‌چیز وقتی شروع شد که چندتا هیپی توی منطقه‌ی منهتن شهر نیویورک شروع به پوشیدن این کفش‌ها کردن که درنهایت دیگران رو هم با این ایده‌ی جدیدشون، متاثر یا اصطلاحا آلوده کردن و گرایش تازه‌ای متولد شد.
اپیدمی‌های اجتماعی چند ویژگی مکرر مشابه عفونت‌های ویروسی دارن.
یکی این که تغییرات بیرونی نامحسوس، معمولا می‌تونن تاثیر قابل‌توجهی روی میزان انتقال یه سرایت عمومی داشته باشن؛ مثل عفونت‌های ویروسی که توی زمستون، یعنی وقتی سیستم ایمنی بدن آدما ضعیف‌تره، راحت‌تر گسترش پیدا می‌کنن.
به‌علاوه هر دوی این‌ها درنهایت به یه نقطه‌ی اوج می‌رسن؛ نقطه‌ای که به مقدار بحرانی رسیده و دیگه نمیشه از انتقال و گسترش جلوگیری کرد.